Penang, Perhantian Islands en de Cameron Highlands

Mijn trip in Thailand zit er op. Ik besloot door te reizen naar Maleisië. Georgetown in Penang was de eerstvolgende bestemming. Dat ligt in het noordoosten van Maleisië. Na al die eilanden was ik ook wel weer even toe aan een beetje cultuur. Het beloofde een lange reis te worden. In de ochtend vertrok ik om 7 uur vanaf Ko Lanta naar het vasteland, naar Trang. Daar stapte ik over op de minibus naar Hat Yai, waar ik 3 uur moest wachten. Even uitgebreid lunchen en weer verder. Vanaf het vasteland van Maleisië rijd je over de Penang Bridge naar het eiland. Dit is met zijn 13,5 kilometer een van de grootste bruggen ter wereld. Rond half 10 werd ik afgezet in het centrum van Georgetown. Uiteindelijk kwam ik terecht bij het Red Inn hostel, dankzij de Filippijn Martie. Diezelfde avond liet hij mij de stad zien en leende hij mij wat geld voor wat eten. Ik kon namelijk niet pinnen op een of andere manier. De volgende dag lukte dat bij een andere bank gelukkig wel. We liepen onder andere langs de Night Market waar honderden Chinezen aan het eten waren. Op elke tafel stond een bucket bier. Martie vertelde me dat eten heel belangrijk is in Maleisië, net zoals ik in Thailand ook al gemerkt heb. Men eet de hele dag door. Voor de locals maakt het niet uit welke dag het is en of ze de volgende dag weer moeten werken. De gedachte van elke avond eten en een beetje bier drinken bevalt mij eigenlijk ook wel, haha! Mijn eerste dag in Penang heb ik besteed aan het verkennen van de hoofdstad Georgetown. Een plattegrond scoren en de tientallen historische gebouwen bekijken. Ten opzichte van Thailand merk je direct dat je Maleisië meer westers is. Het is moderner, schoner en veel georganiseerder. Je vindt er tal van kerken, moskeeën en tempels. De meeste zijn rond de 16e of 17e eeuw gebouw. De overige bebouwing is daarom in de loop der tijd gewoon rondom deze historische gebouwen gebouwd. De Khoo Kongsi tempel vond ik een van de hoogtepunten. Deze is gebouwd door de Khoo Clan, een Chineze handelaarsfamilie. Zij vormden in de 17e eeuw een soort van eigen stadsstaat.Fort Cornwallis vond ik ook erg indrukwekkend: dit is het vroegere verdedigingsbolwerk van het eiland. Je vindt er een ook een Nederlands kanon uit het jaar 1603, met het logo van de VOC erop. Georgetown staat overigens op de UNESCO werelderfgoedlijst. De stad bestaat voor meer dan de helft uit Chinezen, gevolgd door Indiërs en dan Maleisiërs. Maleisië staat sowieso bekend om de gevarieerde bevolkingssamenstelling. De meeste grote steden in Maleisië kennen dan ook een Chinatown en een Little India. Georgetown liep vol van de Chinezen toeristen, die je er zo uit pikt. Paraplu's, mondkapjes en ze maken belachelijke foto's. Ik sloot mijn culturele wandeltocht af met een bezoekje aan Starbucks, eindelijk een een redelijke kop koffie. Nu ik stad verkend had, wilde ik een dag later naar de Penang Hill, even buiten Georgetown. Dit zou op 821 meter hoogte een spectaculair uitzicht over de stad moeten geven. Maar mijn bus kwam maar niet, en later bleek dat hij ook niet zou gaan. De trein naar de top was defect. Gelukkig waren er een paar behulpzame, Engels sprekende locals, die het een en ander voor mij konden vertalen. Ik kon wel met de bus naar de Kek Lok Si tempel, halverwege op de berg. Dit is de grootste Boeddhistische tempel van Zuidoost-Azië. Het heeft veel weg van de tientallen tempels die ik al gezien heb, alleen kenmerkt deze zich door een gigantisch groot beeld en het uitzicht bovenaan over de hele stad. Het beeld is een 36,5 meter groot standbeeld van Kuan Yin, de 'Godin van de Genade'. Daarna ben ik de omliggende omgeving gaan verkennen. Hier is helemaal goed te zien hoe westers het is. Ik ben in het hoogste gebouw naar de 60e verdieping gegaan om alsnog een uitzicht over de stad te krijgen. Het gaf een goed beeld over de hele stad, eigenlijk nog beter dan bij de Kek Lok Si tempel. Aan het begin van mijn trip in Maleisië had de lokale bevolking ook vakantie gekregen. Trisno, een gast uit Singapore, had ook vakantie. Hij zat in dezelfde dorm als ik. Voor zulke mensen komt backpacken blijkbaar niet voor in hun vocabulaire, want zij reageren echt te overenthousiast als je ze vertelt over je reis. De vakantie in Zuidoost-Azië was ook te merken toen ik een dag later naar de Perhentian Islands reisde.

Ik werd al vroeg opgehaald. Het was 5 uur in de ochtend. De reis zou ongeveer 8 uur duren. Vanaf daar moest ik dan ook nog met de speedboat naar het eiland. De Perhentian Islands bestaat uit een klein (Kecil) en een groot (Besar) eiland. Ik ging naar Kecil, aangezien hier veel backpackers op afkomen. Nadeel van dit eiland is dat er geen bank is, zodat je voldoende geld mee moet nemen. Bovendien kan de stroom ook wel eens uitvallen. Het heeft ook wel wat, iets primitiever leven. Eenmaal op het eiland aangekomen, ben ik samen met een gast uit de bus, Michael uit Ierland, op zoek gegaan naar accommodatie. Door de vakanties in Maleisië, was het dus topdrukte op dit eiland. En al helemaal op vrijdag, net voor het weekend. We hadden veel geluk, want bij het eerste guesthouse, Perhentian Tropicana Inn, konden we 1 nacht verblijven. Later hoorden we dat een koppel bij ons uit de bus waarschijnlijk in een tentje op het strand moest slapen, omdat alles vol zat. We dropten onze spullen in de dorm en gingen wat aan het strand eten. De rest van de middag hebben we op het strand gelegen. Helaas begon het aan het einde van de middag wat te regenen. Het eiland staat erom bekend een bountyeiland te zijn. En eerlijk gezegd, het is fantastisch mooi! Maar een beetje bewolking en zelfs regen komt het eiland niet ten goede. Ik had verwacht dat het mooier zou zijn, maar het lijkt toch wel veel op de eilanden die ik al gezien heb. In de avond heb ik samen met Michael wat gegeten. In dat restaurant werd ook de film de Hangover II gedraaid. Die film is deels opgenomen in Bangkok en was daarom wel leuk om nog een keer te zien. Toen die was afgelopen, zijn we het strand opgelopen. Tot onze verbazing was er toch een hoop te beleven. We kwamen de twee Zweedse dames uit de bus tegen, Hanne en Marli, waar we 's middags ook al mee hadden gelunched. Met hun hebben we de rest van de avond gezellig wat biertjes gedronken. Ondanks weinig uur aan slaap, besloten we de volgende dag vroeg uit te checken en weer terug te gaan naar het vasteland. Later bleek dat we nog een nacht konden blijven, maar toen was het eigenlijk al te laat voor ons. Twee gasten die later wilden inchecken, betaalden vervolgens de hoofdprijs voor een tweepersoonskamer met slecht een fan. De boot zou om vier uur vertrekken, dus hadden we nog de hele dag op het strand. Ik verbleef een nacht in Kota Bharu. De accommodatie daar was stukken goedkoper en de aansluiting op mijn bus naar de Cameron Highlands zou beter zijn. Samen met Michael heb ik nog wat gegeten. Later die avond pakte hij de bus richting Kuala Lumpur.

De volgende ochtend meldde ik me om 10 uur bij de reisorganisatie. Samen met een Nederlands stel stapte ik de minibus in en wij bleken later ook de enige te zijn. Maximale ruimte dus! Rond 4 uur in de middag kwam ik aan in Tanah Rata. Het veelbelovende hostel 'Fathers Guesthouse' zat helaas vol, dus werd ik doorgestuurd naar de buren 'Eight Mentigi'. Daar was de sfeer meteen goed. Ik raakte aan de praat met Thom uit Engeland en David uit de USA. Een paar uur later zijn we wat gaan eten, samen met de vriendin van David, Nicole. Het stereotype beeld van Amerikanen klopt echt, ze kunnen heerlijk overdrijven. 'Wow, that's amazing!' en dat soort uitspraken komen regelmatig voorbij. Verder waren ze wel heel aardig en was het interessant om van elkaar bepaalde dingen over studeren te weten te komen. Na het eten merkte ik al wel dat het wat fris begon te worden, het is ook niet gek als het in de avond hier afkoelt tot 15 graden Celcius. Voor mijn gevoel zat ik in de Oostenrijkse bergen, alleen dan vol met theeplantages. Maar zelfs de gebouwen hadden er wat van weg! Bij mijn guesthouse hoorde ik iemand praten over trektochten door de bergen. Hij had er die dag al een gedaan, en was van plan er de volgende dag weer een te doen. Rond tienen de volgende dag ben ik samen met CJ uit Australië en Marco uit Italië de eerste trektocht op de kaart gestart. We vonden het al wat zwaar, we moesten continue een riviertje oversteken en op een gegeven moment konden we niet meer verder. Misschien het verkeerde pad? Toen we na anderhalf uur lopen weer bij het begin waren, bleek dat we 50 meter verder hadden moeten lopen. Maar we hadden nog energie en wilden de tocht alsnog maken. Het pad was modderig en soms stijl, maar na anderhalf uur bereikten we de top. Vanaf daar ging gelukkig een verharde weg naar beneden. Door middel van twee keer liften achterin een pickup kwamen we uitgehongerd aan bij de KFC. Het eten viel helaas wat tegen, maar we konden er voorlopig weer tegenaan. CJ nam ons mee naar Indiaas een restaurant waar hij al een paar keer had gegeten. Daar spraken we met vier Duitse meiden: Nora, Elisa, Lena en Nina. Na een verfrissende douche en een welverdiende break zijn we later op die avond in hetzelde restaurant met diezelfde dames wat gaan eten. Het Zwitserse meisje Fabienne uit ons hostel hadden we ook meegenomen. Na het eten mochten we nog lekker blijven zitten. Zoals wel meerdere restauranten verkoopt ook dit restaurant geen alcohol. Maar we mochten onze eigen alohol in de supermarkt verderop kopen en vervolgens bij hun opdrinken. Aangezien hier geen nachtleven is, zijn we buiten het restaurant blijven hangen en hebben we nog een drankspel gespeeld. De volgende dag vertrok onze vriend Marco helaas. Ik heb echt zo gelachen met hem en met CJ, het zouden zo goede vrienden van me kunnen zijn! Dezelfde interesses, dezelfde humor. CJ en ik besloten met zijn tweeën een trektocht te doen. Zonder de dames, want wij wilden graag ons eigen tempo lopen. Uiteindelijk hebben we na vier uur lopen vier verschillende tracks achter elkaar gelopen. Maar het was zeker de moeite waard! Onderweg kom je van alles tegen, zoals een aarbeienboerderij, een waterval en natuurlijk de theeplantages. Helemaal gesloopt kwamen we weer aan in ons oude vertrouwde Indiaase restaurant. Daar kan je echt zo goed eten, en het is spotgoedkoop! Chicken Tandoori, Roti Canai, ik vind het eerlijk gezegd veel beter eten dan het Maleisische eten. Daar zitten overal van die gedroogde, zouten, kleine visjes in! Die avond was het de keuze van het restaurant niet zo moeilijk, alleen waren we nu met een groep van zo'n 13 man. Er waren een vijftal Canadezen aangeschoven: Sabrina, Ameli, Annie, Steph en Pierre en nog wat andere mensen van ons hostel. De avond had wat weg van de vorige, alleen hielden we het nu een paar uur langer vol en was het nog gezelliger! Mijn bus richting Kuala Lumpur de volgende dag, vertrok gelukkig pas om 12 uur in de middag. Ik heb een fantastische tijd gehad in de Cameron Highlands: mooie tracks gedaan, de omgeving is prachtig, het is niet te heet en ik heb er heel veel leuke mensen leren kennen. Nu op naar hoofdstad van Maleisië: KL!